Linkding

Over een ding is iedereen het wel uit. Facebook is het evil empire onder de sociale media. Er wordt geen rekening gehouden met je privacy en mensen lopen elkaar alleen maar de loef af te steken met overbewerkte selfies en tropische horizonten (die verboden moeten worden als je zelf suf thuis zit). Bye bye Facebook riepen veel mensen vorig jaar dan ook. Dat iedereen er na alle bombarie vorig jaar toch nog op zit (behalve Arjen Lubach) is een detail. Ja, inderdaad, bijna iedereen zit, weliswaar met frisse tegenzin, nog steeds op Facebook. Noem het luiheid, verslaving, FOMO…the evil empire has won.


LinkedIn

Nee, dan Linkding!

Nee, dan LinkedIn of Linkding zoals mijn vader het noemt. Dit professionele platform is in de wereld geroepen om kennis te delen en te netwerken met meer dan 500 miljoen leden.

Klinkt leuk, maar ik geef het eerlijk toe: ik heb een haat-liefde verhouding met LinkedIn. Ik krijg er namelijk een beetje een minderwaardigheidscomplex van. Meer nog dan op Facebook, draait het op LinkedIn om zien en gezien worden. Vanochtend wilde ik een update plaatsen, en wel over een van mijn vorige stukjes. Ik dacht, dat is wel een leuke manier om mensen te laten zien dat ik kan schrijven. Misschien huren ze me wel in als ze zien dat ik zelfs over een oude tandenborstel een leuk verhaal kan schrijven. Al scrollend langs al die posts van marketing- en communicatiespecialisten zakte me de moed in de schoenen.


Het klassenfeest

Het voelt een beetje zoals die klassenfeestjes van vroeger. De populaire types staan op de dansvloer in het midden innig te slowen, de muurbloempjes kijken vanaf de kant smachtend toe, met een glas zoete witte wijn in de hand. Tegenwoordig heb je de mensen die vrolijk sharen en commenten op de dansvloer en de lurkers aan de zijlijn, die onzichtbaar meelezen, op een incidentele schuchtere like na.

Ik ben niet de enige die moeite met LinkedIn heeft (dat scheelt weer). Een vriend van mij heeft onlangs ontslag genomen om voor zichzelf te beginnen. Hij vertelde gisteren dat hij nog steeds tegen een status update op LinkedIn aan zit te hikken. Zo van ‘Na 6 geweldige jaren bij Sales United is het tijd voor de volgende stap. Ik ben nu hier en hier mee bezig en dit is mijn website.’

Let wel, dit is geen verlegen jongen, maar een echte sales-tijger. Toch vindt hij het eng om zijn professionele netwerk en oud collega’s te vertellen dat hij nu als ZZP’er verder gaat. ‘Dan gaan ze natuurlijk mijn website bekijken en dan zien ze wat ik daar allemaal op het gezet’. Dat dit toch juist het doel is van LinkedIn hoefde ik hem echt niet te vertellen.


Wat is persoonlijk?

Is het dan minder persoonlijk om op Facebook een foto te delen waarop je halfnaakt en lichtelijk aangeschoten op een festival staat, dan een status update in je professionele netwerk? En wat is toch de oorzaak van die onzekerheid? Misschien gaat het om het gevoel beoordeeld te worden door peers. Of betekent het zogenaamde succes van anderen automatisch een falen voor jezelf?

Waarschijnlijk ligt mijn ergernis ook in het altijd maar moeten benoemen dat je ergens goed in bent. Want dat is op LinkedIn wel een beetje het geval, zeker in mijn marketing bubble. Ik ben nog zo´n ouderwetse type dat haar werk voor zich wil laten spreken. Onbegonnen werk natuurlijk, want de meeste mensen hechten meer waarde aan de klanten voor wie je hebt gewerkt, dan wat je hebt gedaan. Gelukkig heb ik daar niet over te klagen, dus voor nu zeg ik LinkedOut!

Vergeet vooral niet te connecten op https://www.linkedin.com/in/emmakwee/

Wij bloggen over schrijven en andersom

Date