21/06/2019
Marketing voor Metalheads
Ik hou wel van een potje lawaai. Niets zo ontspannend als een avondje in een donkere kroeg, toegeschreeuwd door boze mannen met baarden en gitaren. Want eigenlijk zijn dat natuurlijk hele lieve mensen die af en toe ook nog eens nadenken over de stand van de zon, de maan en de sterren. Wat dan weer leidt tot filosofische gedachten verpakt in loodzware riffs en uitgespuugd in gorgelende grunts.
Laatst was ik bij een dergelijk concert. Terwijl ik mijn bierflesje neerzette voor een waarderend applaus, viel mijn oog op onderstaande flyer:
Ik heb nou toch een goeie band gehoord. Hij heet…eh…
Misschien een leuke voor je volgende pubquiz: Ontcijfer zoveel mogelijk bandnamen. Ik kom een eind, maar een paar zijn echt onleesbaar. Wat staat er linksboven? En linksonder? En wat te denken van de een-na-onderste rechts? Note to self: Een font van kattenhaar is niet leesbaar!
Marketingtechnisch lijkt dit ook best onhandig. Want, hoe weten mensen welke band er speelt? Hoe kun je in de platenzaak duidelijk maken van welke band je een cd zoekt?
Waarom zijn metalband logo’s onleesbaar is dus de vraag en niet verbazingwekkend ook een veelgebruikte zoekterm in Google:
In the scene
Toch is het niet zo zwart wit als het lijkt. Er zit er een traditie achter bandlogo’s in de metal scene die meer betekent dan je zou vermoeden. Ik las hier een interessant artikel over getiteld, ‘Inside the world of extreme metal logos‘.
Een logo is ‘a statement of intent’ zegt de schrijver. Niet alle metalbands hebben onleesbare namen. Metallica, Pantera, Slayer zijn voorbeelden van iconische mainstream bands, met goed leesbare logo’s. Het zijn vaak de bands in het extreme spectrum van metal, zoals death metal en black metal die kiezen voor extreme (lees ‘onleesbare’) logo’s.
De kenner kan dus aan het logo zien in welk subgenre een band thuishoort. Wat voor een leek onleesbare hanenpoten zijn, geldt als visuele code voor de incrowd. Het is dan ook muziek die niet bedoeld is voor de massa, maar voor de echte fans van een specifiek subgenre.
Lord of the logo’s
Een grote naam in the game is Christophe Szpajdel, die meer dan 6000 logo’s heeft ontworpen en dientengevolge door het leven gaat als ‘Lord of the Logos’.
‘On a scale of one to 10, with one being totally unreadable and 10 being clear-cut, most of the time clients will want somewhere between six and 10. Unreadable logos are for bands who are satisfying themselves, putting out a demo on ten tapes for their friends.’
Hoe onleesbaarder het logo, hoe extremer de muziek en hoe meer gericht op een specifieke niche, is dus de conclusie.
Op het eerste gezicht lijkt het alsof metal bands marketingtechnisch niet slim bezig zijn. Maar in feite zijn ze zich dus in hoge mate bewust van hun doelgroep en targeten ze deze met visuele code die alleen hun marktsegment aanspreekt. Slimme jongens dus die metalheads!
Onderscheidend
Hoe genregebonden dergelijke visuele middelen zijn, zie je vooral als ze in een andere context toegepast zijn. De grindmetal band Party Cannon ging bijvoorbeeld viral toen hun logo te midden van dat van hun collega’s op een flyer prijkte:
Waar extreme logo’s met scherpe haken en boze ogen de norm zijn, valt het Toys ‘R Us logo van Party Cannon op als een vlag op een strontschip.
Ook metal logo’s op niet metal dingen plakken is leuk, vindt Christophe Szpajdel: ‘I like making logos for things you wouldn’t expect. Coldplay, Nigella Lawson.’
Zou Wayne Rooney hier al een tattoo van hebben laten zetten?
Interessant hoor, maar waarom eigenlijk?
Wat is nou de moraal van dit verhaal, behalve dat metal en metal logo’s cool zijn? Dat het loont om je te verdiepen in je doelgroep. Duik erin. En wel zo diep dat je de taal spreekt, de onuitgesproken codes kent en die toepast. En ermee speelt natuurlijk, want dat is niet alleen leuk maar ook spraakmakend!
Koudwatervrees? Laat ons jouw doelgroep induiken en boven water halen wat hen drijft!
Wij bloggen over schrijven en andersom
Date
21/06/2019